«Կռիվը մեկ ուղղությամբ է՝ ազգային մտածողության, դաստիարակության և ազգային նկարագիր ունեցող մարդ կերտելու դեմ»
Culture
Գրականագետ, ԵՊՀ բանասիրության ֆակուլտետի դասախոս Սերժ Սրապիոնյանն ասում է՝ հայագիտական առարկաների մասով ներկայացված չափորոշիչները նա ոչ մեկ անգամ որպես չարորոշիչ է բնութագրել: «Այստեղ հստակ նկատվում է կրթական ամբողջ համակարգը կործանելու միտում, սա պատահական չի արվում: Այս անձը, որին բազմեցրին կրթության և այլ, և այլ ոլորտների նախարարի պաշտոնում, հատուկ, կարծում եմ, նույնիսկ գենետիկ ատելություն ունի այն ամենի նկատմամբ, ինչն ազգային է: Սա ասում եմ և ոչ մի վայրկյան չեմ ուզում մեղմել իմ կարծիքը, որովհետև փաստերն ուղղակի աղաղակող են: Կրթական համակարգը ղեկավարելուն կոչված մարդը նախ և առաջ ուղեղի ամենամութ անկյունում անգամ պետք է հասկանար, որ սա ամենապահպանողական ոլորտներից մեկն է:
Ինչո՞վ: Ոչ թե նրանով, որ հետ է մնում ժամանակակից կրթական մեթոդներից, ձևերից ու մոտեցումներից, այլ որովհետև այս համակարգն այն եզակիներից է, որն ունի ավանդական քննություն բռնած ձևեր, մեթոդներ և այլն: Վերցնել, կրթությունը վերափոխելուն կոչել մարդկանց, որոնք մեղմ ասած, «вокруг до около»-են կրթության հետ, սա արդեն իսկ խոսում է այն մասին, որ հատուկ ծրագրով փորձ է արվում սերմանել այնպիսի մոտեցումներ, որ Հայաստանը կրթական մակարդակով հայտնվի աշխարհի չգիտեմ որ մի երրորդ տեղում:
Այն չափորոշիչներով ու մոտեցումներով, որոնցով նրանք վերաբերում են մանավանդ հայագիտական առարկաներին և այն մոտեցումներով, որով նրանք փորձում են նորամուծություններ խցկել դպրոց, ակնհայտ երևում է՝ կռիվը մեկ ուղղությամբ է՝ ազգային մտածողության, դաստիարակության և ազգային նկարագիր ունեցող մարդ կերտելու դեմ, որովհետև մարդիկ մոռանում են մի պարզ բան: Այս դարում առանց դպրոցի էլ երեխային կարելի է դարձնել գրագետ, կարդացած, զարգացած, բայց դաստիարակությունն առանց հանրույթի անհնարին է: Դպրոցը գիտելիքներ տալու հետ զուգահեռ դաստիարակության, մարդակերտման օջախ է: Բայց այս խնդիրը մարդիկ աչքաթող են արել»,-Past.am-ի հետ զրույցում ասում է գրականագետը:
Սրապիոնյանը նշում է՝ կային մանկավարժներ, որոնք այժմ էլ չափանիշներ են: «Այս չափորոշիչները կազմողներից մեկն այդ մանկավարժների գործերը, ուղեցույցները կարդացե՞լ է, գիտի՝ ի՞նչ է մանկավարժությունը, տեղյա՞կ է, թե ինչպես են հումքից մարդ կերտում: Ամենատարբեր առարկաների չափորոշիչները կազմողների մեջ չտեսա մեկին, որը մանկավարժական մոտեցում դրսևորեր դպրոցի նկատմամբ:
Խնդիրը միայն դասագիրքը չէ, վատ դասագրքով էլ կարել է գիտելիքներ ստանալ, ընդ որում՝ հայոց լեզվի և գրականության նախորդ դասագրքերի նկատմամբ անբավականությունս հայտնել եմ բազմիցս: Հիմա սարքել են շիլաշփոթ, ղափամա բառի ուղիղ իմաստով, լցրել են մեջն ամեն ինչ, առանց չափանիշների, հաշվի չառնելով տվյալ առարկայի նշանակությունը, ուղղվածությունը նախատեսվածությունը, սա արել են ճոխ արտաքինն ապահովելու նպատակով, բայց ներքուստ քանդում են հայկական դպրոցի ավանդական հիմքերը»,-եզրափակում է մեր զրուցակիցը:
Լուսինե Առաքելյան
