Ավելի քան 6 ամիս Բաղյանների ընտանիքում սպասում են իրենց որդուն՝ Կարենին, նրանից հարազատները տեղեկություն չունեն սեպտեմբերի 25-ից։
Հայրը MediaHub-ի հետ զրույցում ասաց, որ Կարենը մյուսների պես նույն օրը ևս Հայկազովի վառելիքի պահեստում է եղել։ Ընտանիքը տարհանելու նպատակով գնացել էր բենզինի հետևից։ Մինչ Ստեփանակերտ գալը դիրքերում էր։
«Ռազմական գործողությունների ժամանակ եղել է Հարավի դիրքերում։ Տուն է վերադարձել սեպտեմբերի 22-ին։ Երբ արդեն հայտնի դարձավ, որ պետք է գաղթենք, նա սկսեց բենզին փնտրելու գործընթացը։ Հետո տեղի ունեցավ աղետը։ Օրեր շարունակ մենք նրան փնտրել ենք նույն տեղանքում»,- ասաց Լևոն Բաղյանը։
Ավելի ուշ ընտանիքին խորհուրդ են տվել Հայաստան գնալ, այստեղից շարունակել Կարենի որոնումները։ Ոչ մի տեղ որևէ հետք չի գտնվել, և ԴՆԹ թեստի հետազոտությամբ նույնականացում չի ստացվել։ Հոր խոսքով՝ հոկտեմբերի վերջին իր փոքր որդուն մի աղջիկ է զանգահարել, ասել, որ Կարենի ընկերուհին է, նրանից զանգ է ստացել, ասել է, որ ողջ է։
«Այդ աղջիկը տղայիս ընկերուհին էր։ Նրա մասին մենք չգիտեինք։ Ասում է, որ հոկտեմբերի 7-ին է փակ համարից զանգ ստացել, Կարենն էր։ Նա ասել է՝ «այրվածքներ եմ ստացել ոտքերից ու այս պահին Շուշիում եմ, ինձ հետ ևս 4 հոգի է այստեղ բուժում ստանում»։ Նույն ցուցմունքն այդ աղջիկը տվել է նաև քննիչներին։ Իրավապահները ստուգել են աղջկա հեռախոսը, բայց իբր այդ օրը որևէ զանգ չէր ստացել»,- նշեց նա։
Բաղյանների ընտանիքում անորոշությանը գումարվել է նաև ենթադրությունը, որ Կարենը գերության մեջ է, իսկ դրա մասին Ադրբեջանը չի խոսում, որևէ լուր չի հայտնում։
«Չնայած, որ ասում են՝ «աղետի տարածքից ոչ ոքի չեն տարել», բայց այդ աղջկա ասածից հետո մտածում եմ՝ գուցե իսկապես տարել են, չգիտեմ։ Այդ օրը ամեն ինչ իրար էր խառնված, իրարանցում էր։ Հիմա ամեն օր մի հրաշքի ենք սպասում։ Եթե իսկապես այնտեղ են, ապա հույս ունեմ, որ Ադրբեջանը մեծահոգություն կցուցաբերի, ու մի օր էլ մեր տղան տուն կգա։ Դժվար է հստակ բան ասել»,- ասաց նա։
Կարենը տան 2 որդիներից ավագն է։ Բաղյանների ընտանիքը 2020-ին տեղահանվել էր Հադրութի շրջանից, իսկ 2023-ին Արցախի ամբողջական հայաթափումից հետո ապաստանել են Արզնիում։
Հունան Թադևոսյան
Առավել մանրամասն` այստեղ.