Փաշինյանը մեղավոր է փնտրում, սակայն փաստերն անողոք են
Քաղաքականություն
44-օրյա պատերազմում կրած պարտությունցի հետո Նիկոլ Փաշինյանն ու իր վարչախումբը լծվել են մեղքն այլոց գրպանը գցելու գործին` նախկին իշխանություններ, Ռուսաստանի Դաշնություն, Արցախի մի քանի օր հազիվ պաշտոնավարած նախագահ և այլն։
Այդ էժանագին քարոզչությանն են ծառայում թե՛ ԱԺ Քննիչ հանձնաժողովը, թե՛ փաշինյանական ողջ քարոզչամեքենան՝ իր ֆեյքերով ու լրատվամիջոցներով, պատգամավորներով ու «զոմբիներով»։ Այդ նպատակի համար Փաշինյանը կանգ չի առնում ոչնչի առջև՝ վարկաբեկելով ՀՀ Զինված ուժերը, մսխելով հայ - ռուսական հարաբերությունների վերջին փշրանքները։
Այլևս ոչ մեկի համար գաղտնիք չէ, որ Նիկոլ Փաշինյանի թիվ մեկ գերակայությունն ամեն գնով իշխանությունը պահելն է, հանուն որի նա պատրաստ է ցանկացած քայլի։ Փաստերը, սակայն, անողոք են թե՛ Փաշինյանի, թե՛ նրա վարչախմբի համար։ Պատերազմից հետո ժամանակագրությունն ապացուցում է, որ ի դեմս Փաշինյանի, մենք գործ ունենք ոչ միայն ապիկար և տգետ ղեկավարի, այլ Հայաստանն ուղղորդված պարտության տանելու, Արցախը կանխամտածված հանձնելու հանձնառություն ունեցող անձի հետ։
2020 թվական նոյեմբերին՝ պատերազմի ավարտից հետո, իշխանությունն ազդարարեց, որ հրաժարվում է Արցախի անվտանգության երաշխավորը լինելու իր առաքելությունից, և քաղաքական առումով հարցն ուղարկեց Արցախում տեղակայված ռուսական առաքելության «տիրույթ»: 2021 թվական մայիսին հայտարարվեց «խաղաղության դարաշրջանի» մասին, որի ձախողման և նոր աղետների ռիսկերի մասին բազմիցս ենք նշել։ 2022 թվականի ապրիլին Փաշինյանն Ազգային ժողովում հայտարարեց, թե պատրաստվում է Արցախի հարցով նշաձողն իջեցնել, զուգահեռ նրա որոշ թիմակիցներ սկսեցին հայտարարել, որ Արցախն ապագա ունի Ադրբեջանի կազմում: 2022 թվականի հոկտեմբերին Պրահայում Նիկոլ Փաշինյանը հայտարարեց Արցախն Ադրբեջանի կազմում ճանաչելու մտադրության մասին: Փաշինյանը նաև նշեց Հայաստանը 29.800 կմ-ով պարփակելու իր մտադրության մասին։
Ի դեպ, Ադրբեջանը մինչ օրս չի ճանաչել Հայաստանի տարածքային ամբողջականությունը։ Նույն թվականի դեկտեմբերին Ադրբեջանը փակեց Հայաստանն Արցախին կապող միջանցքը, իսկ այս տարվա ապրիլին, օգտագործելով և որպես հիմք ներկայացնելով Հայաստանի իշխանության դիրքորոշումն Արցախն Ադրբեջանի կազմում ճանաչելու մասին, անցակետ տեղակայեց Հայաստանն Արցախին կապող միջանցքում:
Օգոստոսին արդեն Փաշինյանի խամաճիկը դարձած Արցախի նախագահ Արայիկ Հարությունյանը փախուստի դիմեց պատասխանատվությունից՝ հրաժարական ներկայացնելով։ Արցախի Ազգային ժողովում նրան համոզում և բացատրում էին, որ այդ քայլը ծանր հետևանքներ կարող է ունենալ, սակայն Հարությունյանն անդրդվելի էր։ Սամվել Շահրամանյանին Արցախի նախագահ ընտրելուց օրեր անց Ադրբեջանը լայնածավալ ռազմական գործողություններ սկսեց, իսկ Հայաստանի գործող իշխանությունները հայտարարեցին, թե մտադիր չեն ներքաշվել էսկալացիայի մեջ։
Շրջափակումից հյուծված արցախցիները մնացին առանց Հայաստանի աջակցության և ստիպված էին սպիտակ դրոշ բարձրացնել։ 100 հազարից ավելի արցախցիներ բռնի տեղահանվեցին Հայաստան, իսկ փաշինյանական վարչախումբը իր մեղքն ընդունելու փոխարեն շարունակում է հոխորտալ, Արցախի հայաթափման մեղքն էլ բարդել փրկության մի վերջին քայլ կատարած Արցախի նոր իշխանությունների և ՀՀ անփառունակ դիվանագիտության պատճառով Արցախի հարցի լուծումից հեռացած ՌԴ իշխանությունների վրա։
Նիկոլ Փաշինյանին առայժմ հաջողվում է արտաքին հովանավորների շնորհիվ մնալ իշխանության։ Ո՞վ, եթե ոչ նա, պատրաստ է հանձնել անգամ ՀՀ ինքնիշխանության վերջին փշուրները։ Սակայն այս իրավիճակը երկար ձգվել չի կարող, կոլաբորացիոնիստ իշխանությունը շանս չունի։
Կարեն Հովհաննիսյան
