Խելացի երևալու մոլուցքը շատերին դարձրել է դիլետանտ, իսկ մասնագետներին մղել է հեռու

Ապացուցված փաստ է, որ ցանկացած հարցում սիրողական մակարդակի գործելաոճը անհարկի քայլերի ու սխալների է հանգեցնում: Մինչդեռ յուրաքանչյուր մասնագիտություն ունի իր պահանջներն ու պայանները: Եվ դրանց չտիրապետելու դեպքում մեծ է հավանականությունը, որ այն կարող է անդառնալի հետևանքների պատճառ դառնալ: Մոտավորապես պատկերացրեք, թե ինչ կլինի, երբ պատշարությունից հեռու մարդը փորձի պատ կառուցել, նույնն է, թե քաղաքական այբուբենից հեռու մարդը փորձի ռեալ պոլիտիկայով զբաղվել:

Ու թեև, կյանքը ցույց է տվել, որ հասրակության ակտիվ մասը հարկ եղած դեպքում դառնում է քաղաքագետ, պահի ազդեցության տակ վերածվում է քաղաքական մեկնաբանի, աշխարհահռչակ քաղաքական վերլուծաբանի, իսկ համաճարակի դեպքում արագ սերտում է բժշկագիտության շտեմարանները, սակայն, այդ ամենն այնքան ծիծաղելի է, որ նույնիսկ հնարավոր չէ նկարագրել:

Մի պահ պատկերացրեք, թե ինչ կարող է պատահել այն վարորդի հետ, որը խցանման մեջ հայտնվելուց հետո մնում է վարելու փորձ չունեցողի հույսին, ով, ամեն դեպքում, փորձում է խորհուրդ տալ: Նույն խառնաշփոթ իրավիճակն է առաջանում, երբ քաղաքականությունից կիլոմետրերով հեռու գտնվողները սկսում են քաղաքագիտական մտքեր արտահայտել ու իրավիճակային վերլուծություններ շաղ տալ: Մինչդեռ, ինչպես ասում են, ցանկացած ոլորտ պետք է վստահել պրոֆեսիոնալներին, որպեսզի աչքը սարքելու փոխարեն հոնքն էլ հետը չվնասվի:

Ոլորտի աչքը չհանելու համար հարկավոր է ընդամենը չվնասելու սկզբունքով առաջնորդվել, որպեսզի և՛ կառուցված պատն ամուր լինի, և՛ երթևեկությունը անխափան, իսկ քաղաքականությունն էլ լինի գրագետ:

Մինչդեռ, խելացի երևալու մոլուցքը շատերին դարձրել է դիլետանտ, իսկ մասնագետներին մղել հեռու, քանի որ ինչքան էլ ջանք գործադրենք, միևնույն է, դիլետանտի ու մասնագետի միջև երկխոսություն երբևէ չի կարող ստացվել: Ուստի, ժամանակն է ասպարեզը թողնել մասնագետներին և թույլ տալ, որ պատշարը պատը շարի, իսկ քաղաքագետը զբաղվի քաղաքականությամբ: Առավել ևս, որ ոլորտի մաստանգետների պակաս չունենք: Մեծ հաշվով միայն նրանք են ունակ իրենց գիտելիքը ներդնելու, գրագետ քայլեր իրականացնելու շնորհիվ երկրի ներքաղաքական ճգնաժամին վերջ դնել ու նպաստել, որ այսուհետ գրագետ ու հավասարակշռված ներքաղաքական պայքար ծավալվի:

Ու քանի որ ինչպես քաղաքագիտական կոչումներ ունեցողների, ինչպես Արթուր Ղազինյանն է, այնպես էլ նմանատիպ նոր ձևավորված երիտասարդ քաղաքական թիմերի պակաս չունենք, որտեղ հավաքվածները բավական բարձր մասնագիտական կրթություն ունեն, և ի վիճակի են լոկոմոտիվի դեր ստանձնել: Ուստի, բավական հետաքրքիր կլինի, եթե դաշտի խաղացողները դառնան այսօրինակ թիմերն ու կուսակցությունները, ոչ թե քաղաքական դաշտը նախկիների ու ներկաների կամ սևի ու սպիտակի բաժանողները, ինչի շնորհիվ ներքաղաքական պայքարը կդառնա գրագետ և որևէ «պատ» չի փլվի հասարակության գլխին ու այն չի դառնա հասարակության մեջ թշնամանք առաջացնելու հիմք: